Karanfil kokulu bir mevsimsin içimde

Saçlarımı savuran bir deli rüzgar
Ve kavruk alazlı bir şiirsin dilimde
Yazarsam,
Ben yanarım, sen üşürsün..


Belki de aşk bu işte..
Yüreğin titrerken kavrulur için
Sığmaz olursun gündüzlere

Öter kirpik uçlarında gece kuşları
Sızlar gözlerine sürdüğün düşün

O üzüldükçe,
Yağmura tutulur bakışın
Gamzene düşer her bir damlası
Senin de ağlar gülüşün..


Sözlerin geçse de yüreğinden
Sarı bir mevsim olup düşer dilinden
Gözlerinden akar nehirler gibi
Konuşmaya gücün kalmaz
Çözülür diz bağın, titrer ellerin
Sökülür sanki nefesin

Bir ah çekersin en derininden..

Durulur şehirler, boşalır her yer
İçindeki çığlık yalnızlığına eş
Bir de resimlere konmuş kuşlar
Kuşlar ki bilirler,
onları ne çok sevdiğini..
Hayalini bile çeker gözlerin
İçinde büyüdüğü kadar özlemi..

Sen sende küçülürsün
Hasreti yakar ruhunu
Dedim ya,
Yazarsam,
ben yanarım, sen üşürsün


Yandım...
Sana geldim
Açar mısın yüreğini
Bakar mısın ömrümün penceresinden...

Arzu Karadoğan