sen gittiğinde dağıldı bu ev

senden sonra dağıldım bende
hüzün yoldaşım oldu
sensizlik sırdaşım
ben miydim aynada ki suret?
sen mi kokuyordu bu ev yoksa?
dönmeyen sen miydin?
seni getirmeyen yollar mıydı?
can özüm can suyum
ruhumun beni terk etmesine ramak kaldı
hüzün mü sardı bu şehri senden sonra
karlar üstüme mi yağdı yoksa,
yokluğunda mı üşüyor bedenim?
senin gidişinle dağıldı bu ev
yokluğunla dağıldım bende
geleceksin biliyorum
sende dayanamayacaksın ayrılığın
seni yakmasına
biraz dağınık bulabilirsin evi
senden sonra dağılmıştı çünkü
beni hiç sorma
nedir bu halin diye
yokluğunun ertesiydi kendimi unutmuşum
terminalin birinde bulmuşlar beni
gideceğim demişim gideceğim
nereye dediklerinde
önemi var mı
yok olmanın adı var mı demişim?
sensizliğin keşmekeşliği vurmuş bana
günlük tutmaya başladım
yokluğunun ertesi günü
senle başladım her sayfaya
senle getirdim her sayfanın sonunu
nokta işaretleri yoktu hiçbir cümlemde
sen gelip tamamla diye
hasret kokulu mektuplarını bekledim
her yeni günde
her defasında postacıyla kavga ettim
her defasında beyhude kırıldım sana
kırılamazdı yüreğim bu aşka
vazgeçemezdim senden asla
kilitleyip gitmişsin gönlümü
başkasına açılmamak üzere saklamıştım oysa ki
bu yürek senden başkasını yar bilmeyecekti
bu kalp senden başkası için çarpmayacaktı
sen gittikten sonra dağılmıştı bu ev
sensizliği yaşadıktan sonra dağıldım bende
dönüşünü bekliyorum topla beni diye

Gül Doğan